تشخیص چهره چیست؟
وقتی با کسی صحبت می‌کنیم، معمولا به چهره و یا به عبارت دقیق‌تر به چشم‌های او نگاه می‌کنیم. این واقعیت نه تنها با تجربه، بلکه با آزمایش‌های روانشناسی هم تأیید شده است.
حالت صورت اشخاص نقش مهمی را در روابط اجتماعی بازی می‌کند. علاوه بر این، خاصیت یکتایی صورت در بین اشخاص (به جز مواردی بسیار نادر) باعث شده است که چهره هر شخص به عنوان شاخص بسیار خوبی برای شناسایی‌اش به حساب بیاید. در مقایسه با اثر انگشت و یا قرنیه، شناسایی تصویر از صورت به آسانی انجام می‌گیرد، زیرا برای این کار احتیاجی به تماس با فرد مورد نظر نیست در حالی‌که برای تهیه اثر انگشت، تماس کامل و برای تهیه تصویر از قرنیه تماس نزدیک با فرد لازم است. به همین دلیل شناسایی چهره توسط ماشین، گام بسیار مهمی در ارتباط بین ماشین و انسان خواهد بود و همچنین این مورد یکی از متداول‌ترین کاربردهای بینایی کامپوتر است. شناسایی چهره یک موضوع مهم و فعال در زمینه علوم بینایی ماشین، شناسایی الگو و هوش محاسباتی است که همواره محققین این علوم را به رقابت دعوت می‌کند.
بطور کلی سیستم شناسایی انسان با استفاده از طیف وسیعی از اطلاعاتی که حواس پنجگانه اش (بینایی، شنوایی، بویایی، چشایی و لامسه ) در اختیارش قرار می‌دهند کار می‌کند. این اطلاعات بصورت جداگانه و یا در کنار هم، برای به خاطر سپردن و هم برای بازشناسی به کار می‌روند. علاوه بر این موارد، اطلاعات محیطی نیز در شناسایی انسانی نقش مهمی دارند. برای مثال، شناسایی مجری یک برنامه‌ی تلویزیونی در همان برنامه بسیار راحت‌تر از شناسایی او در خیابان و یا هر محل دیگری است.
اولین تجربیات مربوط به تشخیص چهره را می توان به سال های 1960 دانست که به روش های ترسیمی اشاره داشتند و هیچ کس در آن زمان نمی‌توانست کاملا تصور کند که نیم قرن بعد، نرم افزار تشخیص چهره می‌تواند در همه جا مورد استفاده پلیس‌ها، متخصصان امنیتی، دولت و یا حتی به عنوان یک کلمه عبور در دستگاه‌های حضور و غیاب تشخیص چهره مورد استفاده قرار گیرد.
تشخیص چهره یک فناوری بیومتریک است، در حال حاضر مایکروسافت از نرم افزار شناسایی صورت برای احراز هویت در ویندوز 10 استفاده می‌کند. در همین حال، محققان در حال توسعه فناوری‌های جدید تشخیص چهره هستند که می‌تواند در تاریکی چهره افراد را تشخیص دهد.
سیستم تشخیص چهره چگونه کار می‌کند؟
اول از همه باید به سیستم آموزش داده شود که یک چهره چیست تا بتواند آن را از سایر موجودیت‌های اطرافش تشخیص دهد. این امر با استفاده از یک سری تصاویر که به یک الگوریتم، که معمولا شبکه عصبی عمیق است، داده می‌شود، اتفاق می‌افتد. پس از آن هربار که به این الگوریتم تصویر جدیدی ارائه می‌شود، با ارزیابی آن تخمین می‌زند که چهره مورد نظر در کجای تصویر قرار گرفته است.
در ابتدا ممکن است شبکه دچار اشتباه شود و تخمین‌های اشتباهی تحویل دهد، اما با تکرار این کار طی دفعات متوالی، الگوریتم ارتقا یافته و از طریق آموزش‌های قبلی می‌تواند عملیات تشخیص چهره را به درستی انجام دهد. این اولین قدم است.
در قدم بعدی باید به سیستم توانایی تشخیص داده شود. برای انجام این کار روش‌های متعددی وجود دارد، اما معمولا از یک شبکه عصبی دوم نیز استفاده می‌شود. در این روش، با استفاده از تصاویر، به سیستم آموزش داده می‌شود که چگونه بتواند یک فرد را از دیگری تشخیص دهد. برخی از الگوریتم ها نیز از صورت یک فرد به نوعی نقشه برداری نموده و به عنوان مثال برای انجام این کار فاصله بین چشم‌ها تا ابروها، فاصله بین دو چشم، فاصله بین بینی و دهان و به طور کلی تمام فواصل بین اجزای یک صورت را اندازه‌گیری می‌نماید.
برخی الگوریتم‌های دیگر با استفاده از ویژگی‌های انتزاعی‌تر، نقشه یک چهره را ترسیم می‌کنند. در این روش، شبکه برای هر چهره یک بردار ایجاد کرده که با استفاده از این بردارهایعددی، می‌تواند یک فرد را در میان افراد دیگر شناسایی کند.
در تصویربرداری زنده، سیستم این قابلیت را دارد که فیلم را به فریم‌هایی تبدیل کرده و آنها را در زمان واقعی (real time) پردازش کند. در فیلم‌هایی که در نقاط شلوغی مانند ورودی یک استادیوم ورزشی گرفته می‌شود، سیستم در ابتدا چهره هر فرد را در یک فریم از فیلم شناسایی کرده و برای هر کدام یک بردار جدا ایجاد می‌کند. سپس از این بردارهای ایجاد شده برای شناسایی فردی که از قبل به سیستم داده شده است استفاده کرده و آن را با هر کدام از بردارهای بدست آمده تطابق می‌دهد. هر کدام از چهره‌هایی که با ویژگی‌های چهره‌ی داده شده شباهت داشت، جمع آوری شده و بر اساس میزان شباهت رتبه بندی می‌شود.
به طور کلی فناوری تشخیص چهره با استفاده از اندازه‌گیری ده‌ها ویژگی قابل تشخیص در صورت افراد، می‌تواند آنها را شناسایی کند.
در موارد امنیتی این تنها روشی نیست که می‌توان از فناوری تشخیص چهره استفاده کرد. در صورت لزوم پلیس می‌تواند از تصاویری که از فرد مظنون دارد استفاده کرده و با بارگذاری آنها از دوربین‌های مدار بسته برای ردیابی و مشاهده کارهای او در صحنه جرم استفاده نماید.
دقت این فناوری تا چه میزان است؟
دقت سیستم‌های تشخیص چهره در سال‌های اخیر افزایش چشم‌گیری داشته است. طبق آزمون‌های مستقلی که توسط موسسه ملی استاندارد و فناوری ایالات متحده (Nist) صورت گرفته، نشان داده شده است که دقت تشخیص شباهت با اطلاعات موجود در دیتابیس بین سال های 2014 تا 2018، تا 20 برابر افزایش داشته است. همچنین درصد خطای سیستم‌های تشخیص چهره از 4% به 0.2% رسیده است.
با استفاده از الگوریتم‌های کامپیوتری سیستم برای شناسایی شخص با اندازه‌گیری ویژگی‌های خاصی از صورت او مانند فاصله بین چشمان و یا عرض بینی به فرآیند تشخیص چهره می‌پردازد.
تشخیص چهره از سیستم دو بعدی به سه بعدی در حال حرکت میباشد که این امر به تدوین ساختار چهره، و در نهایت به بهتر شناسایی شدن بهتر فرد کمک می‌کند. همچنین شما به راحتی می‌توانید تصاویر را از سه بعدی به دو بعدی بدون از دست دادن اطلاعات کلیدی یا شناسه تبدیل نمایید.
بسیاری از تحقیقات علوم شناختی در زمینه پردازش چهره انسان مدعی هستند که فرایند شناسایی چهره نسبت به فرایند تشخیص سایر اشیاء بسیار کلی نگرتر میباشد، بدین معنی که شناسایی چهره تنها با تشخیص و در نظر گرفتن تک تک ویژگی‌ها صورت نمی‌گیرد.
همانطور که می‌دانید چشم انسان به طور ناگهانی پلک می‌زند و عامل اساسی جهت شروع فرآیند تشخیص چهره، پلک زدن چشم و همچنین تشخیص بافت زنده پوست نسبت به ماسک‌های صورت میباشد.
آنچه که در دستگاه‌های تشخیص چهره حائز اهمیت است، از طرفی دستیابی به دقت قابل قبول جهت تشخیص چهره و دیگری دو چالش حافظه و زمان مصرفی میباشد. بنابراین همواره نیاز به ارائه رویکردی جدید برای تشخیص هویت افراد در مجموعه داده‌های بزرگ در زمان و حافظه قابل قبول احساس می‌شود.
تشخیص و شناسایی چهره، حوزه‌ی چند رشته‌ی تحقیقاتی است که تکنیک‌های بینایی کامپیوتر، پردازش تصویر و الگوشناسی را به کار می‌گیرد. ازطرفی، شبکه‌های عصبی به طور گسترده‌ای توسعه یافته‌اند تا مسائل حوزه استخراج ویژگی، شناسایی الگو و به طور کلی مشکلاتی از این دست را ردیابی کنند.
یکی از چالش‌های موجود در تشخیص چهره بیومتریک که اخیراً توجه زیادی را در کامپیوتر و تشخیص الگو به خود جلب نموده تشخیص چهره تحت زوایا و ژست‌های گوناگون چهره نسبت به دوربین است. هدف اصلی در یک سیستم تشخیص چهره، بازیابی تصاویر مشابه یک چهره از پایگاه‌های داده است که تصاویر چهره بازیابی شده می‌توانند برای بسیاری از برنامه‌های کاربردی، مانند نظارت تصویری، شناسایی چهره و جستجو چهره‌های خاص از اینترنت مورد استفاده قرار گیرد.
فناوری تشخیص چهره امروزه در نمایش تبلیغات به مخاطبان خود نقش بسیار مهمی را ایفا می‌کند. با استفاده از فناوری تشخیص چهره در دوربین‌های مداربسته با توجه به نوع مخاطب که خانم و یا آقا میباشد، پس از تشخیص چهره مخاطب، آگهی‌های متناسب با این نوع افراد می‌تواند در صف‌های انتظار بیمارستان و یا فروشگاه‌ها به نمایش درآید.
در حال حاضر در فرودگاه میامی از دستگاه تشخیص چهره جهت صرفه جویی در زمان افراد استفاده می‌شود. با استفاده از دستگاه‌های تشخیص چهره موجود علاوه بر تطبیق چهره فرد با عکس گذرنامه او، هم زمان پیشینه فرد در بانک اطلاعاتی پلیس آمریکا بررسی می‌شود و تعیین هویت افراد برای ماموران در عرض چند ثانیه به راحتی صورت می‌پذیرد.
تکنولوژی تشخیص چهره VeriLook برای توسعه دهندگان و مجتمع سازان سیستم‌های بیومتریکی در نظر گرفته شده است. این تکنولوژی به واسطه تشخیص چهره زنده، تشخیص چندین چهره به صورت همزمان و همچنین تطبیق سریع چهره در حالت‌های یک به یک و یک به چند، میزان کارایی و عملکرد و قابلیت اطمینان سیستم را تضمین می‌نماید.
تشخیص چهره (Facial Recognition) فناوری است که می‌تواند اشخاص را از روی تصویر یا عکس دیجیتالی یا ویدیوی آنها تشخیص بدهد.
بیشتر افراد در حین استفاده از تکنولوژی تشخیص چهره در اپلیکیشن‌هایی مثل اینستاگرام و Face ID حس خوبی دارند. اما جالب است بدانید که این تکنولوژی نسبتا جدید می‌تواند تا حدی عجیب و غریب باشد.
مانند هر تکنولوژی دیگر، فناوری تشخیص چهره هم نقاط ضعف خود را دارد و در بسیاری از مصارف نظامی و امنیتی راه‌های مختلفی برای دور زدنش به وجود آمده است. به همین دلیل حالا بیش از هر زمان دیگر مهم است که کاربران با روش کار تکنولوژی تشخیص چهره آشنا شوند. جالب است بدانید حتی تیلور سویفت در یکی از کنسرت‌های خود از فناوری تشخیص چهره استفاده کرد.
سیستم‌های فناوری تشخیص چهره دارای نوعی راهکارها و فناوری‌ها برای اسکن چهره هستند که شامل تصویربرداری حرارتی، فاصله نقشه‌برداری بین ویژگی‌های مهم چهره و آنالیز بافت سطحی پوست میباشد.
مثال‌هایی برای استفاده از تشخیص چهره در دنیا
- ماموران بخش‌های قضایی از نرم‌افزارهای تشخیص چهره برای شناسایی و دستگیری افرادی استفاده می‌کنند که دست به جرم و جنایت می‌زنند. ایالت‌های مختلفی در آمریکا از نرم‌افزارهای تشخیص چهره برای جلوگیری استفاده افراد از کارت‌های شناسایی و گواهینامه‌های جعلی استفاده می‌کنند.
افراد در آمریکا از این کارت‌ها برای تشخیص چهره‌های معمولی که در Animoji و فیلتر‌های اینستاگرام مورد استفاده قرار می‌گیرد استفاده می‌کند. دوربین گوشی شما به دنبال موردی شبیه به صورت انسان می‌گردد؛ حجمی که دو چشم، یک بینی و یک دهان داشته باشد. سپس با استفاده از الگوریتم‌هایی نسبتا پیچیده تلاش می‌کند که جهت صورت را تشخیص دهد و حتی ببیند که آیا دهان فرد باز است یا نه.
بد نیست به این موضوع هم اشاره کنیم که این‌گونه نرم افزار‌ها وظیفه‌ی تشخیص چهره را بر عهده ندارند و تنها به دنبال صورت انسان می‌گردند.
- نرم افزار Face ID و نرم افزارهای مشابهعکسی از صورتتان می‌گیرند و مشخص می‌کنند که فاصله‌ی هرکدام از بخش‌های صورت شما با هم چه قدر است. سپس هر زمان که بخواهید گوشی‌تان را باز کنید این اپلیکیشن بررسی می‌کند که آیا فاصله‌ی المان‌های صورتتان با عکس اولیه یکسان هست یا خیر. در صورت تطبیق قفل گوشی باز خواهد شد.
- تشخیص چهره‌ی یک غریبهعموما در شرکت‌های بزرگ و امنیتی انجام می‌شود. در این سازمان‌ها به منظور حفظ امنیت و یا حتی با هداف تبلیغاتی، تلاش می‌شود تا چهره‌ی هرکدام از افراد با تعداد زیادی از چهره‌های از پیش ذخیره شده در پایگاه داده‌ای غنی مقایسه شود.
این فرآیند تا حد زیادی شبیه به Face ID اپل است اما در ابعادی گسترده‌تر انجام می‌گیرد. روی کاغذ هر پایگاه داده‌ای (پایگاه داده‌ی کارت ملی، حساب کاربری فیسبوک و …) می‌تواند برای این کار مورد استفاده قرار بگیرد اما ایده‌آل ترین گزینه استفاده از پایگاه داده‌ی تصاویر واضح از چهره‌ی افراد است.
همانطور که احتمالا انتظار دارید بیشتر نرم افزارهای تشخیص چهره روی تصاویر دو بعدی متمرکز هستند. البته این موضوع به دلیل دقیق‌تر بودن پردازش تصاویر دو بعدی نیست، بلکه به خاطر راحتی کار است. بیشتر دوربین‌های مورد استفاده تصاویر را بدون عمق ثبت می‌کنند و از طرفی تصاویر ذخیره شده در پایگاه‌های داده بزرگ عمدتا به صورت دو بعدی هستند.
شاید بپرسید که چرا تشخیص چهره با استفاده از تصاویر دو بعدی دقت صد در صدی ندارد؟ دلیل اصلی آن است که تصاویر کاملا صاف و دو بعدی از چهره برخی المان‌های مهم که باعث منحصر به فرد بودن صورت افراد می‌شود را از بین می‌برد.
در تصویر دو بعدی، کامپیوتر می‌تواند تنها فاصله‌ی مردمک چشم‌ها یا عرض لب و دهان را تشخیص دهد، در حالی که امکان بررسی طول بینی یا برجستگی پیشانی‌تان را ندارد.
علاوه بر این، تشخیص چهره با استفاده از تصاویر دو بعدی حساب زیادی روی وجود نور کافی باز می‌کند. این موضوع یعنی احتمالا شما برای باز کردن قفل گوشی خود در تاریکی دچار مشکل خواهید شد. این موضوع حتی زیر سایه هم ممکن است اتفاق بیفتد.
دوربین‌های IR در تشخیص چهره
همانطور که گفتیم بیشتر دوربین‌ها برای تشخیص چهره از تصاویر دو بعدی استفاده می‌کنند اما برخی دیگر به سراغ تصاویر سه بعدی رفته‌اند. در واقع تجربه‌ی شما از تکنولوژی تشخیص چهره تا حدی به کمک تصویربرداری سه بعدی انجام شده است.
این کار با کمک تکنیکی به نام لیدار (Lidar) انجام می‌شود که شباهت زیادی به سونار دارد. سونار سیستم تشخیص اشیاء زیر سطح آب است. در این روش پالس‌های صوتی را به زیر آب ارسال می‌کند تا به اشیاء برخورد کند و سپس به سمت ارسال کننده بازگردد. با توجه به مدت زمان رفت و آمد پالس صوتی می‌توان عمق اشیاء زیر آب را تشخیص داد.
لیدار هم شباهت زیادی به سونار دارد با این تفاوت که به جای ارسال پالس‌های صوتی از لیزر استفاده می‌کند. مثلا دستگاه‌هایی مثل آیفون یک ماتریس IR را به صورتتان می‌تاباند که البته آسیبی به شما نخواهد رساند. این ماتریس (که دیواری از لیزرهاست) به صورتتان برخورد می‌کند و سپس به سنسورهای گوشی باز می‌گردد و توسط دوربین‌های IR دریافت می‌شود. این موضوع عمق المان‌های مختلف صورتتان را تشخیص خواهد داد.
در واقع دوربین IR مدت زمان بازگشت برخورد هرکدام از لیزر‌ها به صورتتان و بازگشتشان به گوشی را بررسی می‌کند. طبیعی است که نور بازگشت داده شده از نوک بینی‌تان با سرعت بیشتری نسبت به نوری که به گوشتان برخورد می‌کند باز می‌گردد. همین اطلاعات کمک می‌کند تا گوشی یک تصویر منحصر به فرد از چهره‌تان ایجاد کند. واضح است که این روش در مقایسه با تشخیص چهره به صورت دو بعدی دقت بسیار بیشتری دارد.
تشخیص چهره در تاریکی
یکی از مشکلات تشخیص چهره به روش دو بعدی این است که در صورت عدم وجود نور کافی با مشکل مواجه می‌شود. اما این معضل می‌تواند با استفاده از تصویربرداری حرارتی یا Thermal حل شود.
شاید به این موضوع اشاره کنید که «تصویربرداری حرارتی از نور IR استفاده می‌کند». این موضوع کاملا صحیح است اما دوربین‌های مجهز به تصویربرداری حرارتی نور IR را ارسال نمی‌کنند؛ آنها تنها نور IR ساطع شده از اشیاء را تشخیص می‌دهند.
اشیاء گرم حجم زیادی از نور IR را از خود ساطع می‌کنند در حالی این مقدار در اشیاء سرد بسیار ناچیز است. دوربین‌های گران قیمت حرارتی حتی می‌توانند تفاوت دمای بسیار ناچیز سطوح مختلف را هم تشخیص دهند. به همین دلیل است که این تکنولوژی می‌تواند برای تشخیص چهره مناسب باشد.
محدودیت های تشخیص چهره
در حالی که برنامه‌های تشخیص چهره می‌توانند معیارها و اسکن‌های مختلف را برای شناسایی و تشخیص چهره مورد استفاده قرار دهند، اما محدودیت‌هایی نیز دارند. از آن جمله این محدودیت‌ها می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:
- تصاویری با رزولوشن ضعیف و محیط‌هایی با میزان نور کم می‌توانند دقت نتایج اسکن چهره را کاهش دهند.
- زاویه‌های مختلف و حالات چهره مختلف حتی یک لبخند ساده می‌تواند چالش‌هایی را برای سیستم‌های تشخیص چهره به وجود آورند.
- تشخیص چهره بیومتریک در صورتی که شخص مواردی همچون عینک، کلاه، شال گردن و یا مدل مختلفی از مو را داشته باشد و یا به صورتی باشد که بخشی از صورت را بپوشاند، ممکن است با کاهش کیفیت روبرو شوند. آرایش غلیظ صورت و همچنین ریش گذاشتن نیز می‌تواند باعث ایجاد مشکل در شناسایی برای برنامه‌های تشخیص چهره شوند.
- اسکن چهره ضرورتا به یک پروفایل متصل نمی‌شود و این بدان معناست که اگر تصویری از چهره فرد در پایگاه داده وجود نداشته باشد، اسکن کردن چهره وی بی‌فایده است. بدون انطباق یافتن، هویت فردی که چهره‌اش اسکن می‌شود، همچون یک راز باقی می‌ماند.
- با توجه به حجم و شکل پایگاه داده ممکن است کامپیوترها برای تشخیص چهره زمان زیادی را برای پردازش نیاز داشته باشند. بعضی اوقات -مثلا در موارد امنیتی- این محدودیت می‌تواند مشکل ساز باشد.
نگرانی‌هایی که در رابطه با حریم شخصی و امنیت به وجود آمده نیز می‌تواند باعث ایجاد محدودیت‌هایی برای سیستم‌های تشخیص چهره شود. برای مثال، اسکن کردن و یا جمع‌آوری داده‌های تشخیص چهره بدون اطلاع شخص و همچنین رضایت وی بر خلاف قوانین حریم شخصی است.
فناوری‌های تشخیص چهره همچنین برای اهداف نامناسب نیز می‌توانند به کار روند. برای مثال، داده‌های تشخیص چهره که به صورت مثبت با تصاویر آنلاین و یا حساب‌های کاربری شبکه‌های اجتماعی مطابقت دارند می‌توانند باعث شوند تا سارقین هویت، اطلاعاتی کافی را برای سرقت هویت شخص به دست آورند.
استفاده از قفل تشخیص چهره در گوشی هوشمند و اپلیکیشن‌های همراه
تشخیص چهره حوزه‌ای با کاربری روزافزون در زندگی روزمره ما به شمار می‌رود و از فناوری تشخیص چهره در گوشی هوشمند و همچنین اپلیکیشن‌های همراه استفاده‌های زیادی می‌شود. در میان اپلیکیشن‌های امروزی، سیستم تشخیص چهره فیسبوک که دیپ فیس (DeepFace) نام دارد، می‌تواند به شناسایی چهره افراد در تصاویر دیجیتال با دقت نزدیک به 97 درصد بپردازد.
اپل نوعی قابلیت تشخیص چهره در گوشی به نام فیس آیدی را از گوشی‌های آیفون از سری 10 اضافه کرد که تشخیص چهره آیفون یکی از معتبرترین این فناوری‌ها به شمار می‌رود. این فناوری اطلاعات ریاضی از اسکن چهره شما را در یک فضای ایمن در درون گوشی ذخیره می‌کند. این اطلاعات در سرورهای اپل کپی و یا ذخیره نمی‌شوند.
فیس آیدی از نوعی تشخیص عمقی استفاده می‌کند و دارای سنسورهای مادون قرمز است و بدین ترتیب، دوربین آیفون در واقع به جای تصویر یا مدلی سه‌بعدی، یک تصویر واقعی از چهره شما را اسکن می‌کند. در این سیستم همچنین لازم است که چشمان شما باز باشند و همین مسئله باعث می‌شود در شرایطی که خواب و یا بیهوش هستید، کسی نتواند با استفاده از چهره قفل گوشی شما را باز کند.
اپل هشدار داده که برادران دوقلو که شباهت بسیار زیادی به فرد دارند قادر هستند تا قفل گوشی وی را باز کنند. حتی بدون داشتن برادر دوقلو هم این امکان وجود دارد که یک فرد غریبه از میان یک میلیون نفر، ویژگی‌های ریاضی کاملا مشابه با شما را داشته باشد. کودکان زیر 13 سال چندان گزینه‌های مناسبی برای استفاده از این فناوری نیستند، چرا که چهره آنها به صورت مداوم در حال رشد و تغییر کردن است.
کامپیوترها و گوشی‌های هوشمند امروزی از فناوری و نرم‌افزار اسکن چهره برای شناسایی کاربر استفاده می‌کنند و این کار با استفاده از ویژگی‌های چهره و مقایسه اطلاعات با پایگاه داده مخصوص چهره‌ها صورت می‌گیرد. فناوری تشخیص چهره به صورت روزافزون در حال تبدیل شدن به ایمن‌ترین و قابل اطمینان‌ترین ابزار برای تایید هویت کاربر است. در این مطلب به معرفی و بررسی فناوری تشخیص چهره پرداخته شد.
مزایای استفاده از فناوری تشخیص چهره
غیر از استفاده‌های روزمره، مانند باز کردن قفل گوشی‌های همراه هوشمند و…، فناوری تشخیص چهره دارای مزایای بسیار مهم دیگری نیز می باشد که به برخی موارد در ادامه اشاره می کنیم.
افزایش امنیت
یکی از مهم ترین مزایای فناوری تشخیص چهره افزایش امنیت می باشد. همان گونه که قبلا نیز به آن اشاره شد با استفاده از این فناوری می توان خلافکاران را به راحتی ردیابی کرد.
فرآیند پردازش سریع
به طور کلی فرآیند تشخیص چهره و شناسایی یک چهره در کمتر از یک ثانیه صورت می پذیرد و این امر برای سازمان ها و شرکت های مختلف بسیار کاربردی می باشد.
قابلیت ادغام با سایر نرم افزار های امنیتی
فناوری تشخیص چهره قابلیت ادغام با اکثر نرم افزارهای امنیتی را دارد و نیازی به صرف هزینه بیشتر برای ادغام آن نمی باشد. این امر یک مزیت کاربردی بزرگ برای شرکت ها و سازمان های مختلف می باشد.
اتوماسیون کردن فرآیند شناسایی
قبل از این ماموران امنیتی مجبور بودند به صورت شخصی فرآیند تشخیص هویت را انجام دهند که این امر زمان زیادی را می طلبید و هم چنین تا حدودی خطا در برخی موارد به همراه داشت. اما امروزه با استفاده از این فناوری، فرآیند تشخیص چهره روندی مستقل دارد و زمان بسیار کوتاهی می طلبد و هم چنین درصد خطای بسیار کمی دارد.
